See and don't see

Marie Queenie Lyons
See And Don't See
1969

Πολλά σπάνια μου αρέσκουν τα τραούθκια που μιλούν για αγάπες τζαι έρωτες, σπάνια με πείθουν, τούτον όμως πείθει με τζαι πολλά μάλιστα, τζαι ταυτόχρονα εν σαν πως τζαι μιλά για κάτι άλλο.



the only way
i can get through the day
is to make out like
like it was yesterday

i get up in the morning
after crying all night long
laughing and talking
like there ain't nothing wrong

because if i ever
if i ever
face reality
i know
yes i know
thats gonna be the end of me

so just see and don't see
fear and don't fear
know and don't know
and ay ay ay
baby please
make that man come back to me

see that look
in his eyes
thats the way
he used to look at me

and i hear
he's telling her
pretty soon i'll be free
good god almighty

i must look beautiful
standing here in the dark all by myself
but let me tell you one thing
but the only way
i can take it
is pretend i'm someone else
good god almighty

cause if i ever
if i ever
face reality
i know
yes i know
thats gonna be the end of me

let me tell ya
but the whole world
keeps turning turning turning
turning around
do you know what i'm gonna do huh
im gonna wait
gonna wait
till it comes back down

and the only way
i can stand my ground
oh you know what i gotta do
gotta
see and don't see

Σαρανταπεντάρκα - Μερος Α

Δαμέ εν ένας ωραίος DJ. Παίζει μόνον με σαρανταπεντάρκα.

Εν ο Mark the 45 King που έσιει που την δεκαετία του 80 που φκάλλει τραούθκια. Εν έτσι που άρκεψεν η χιπ-χοπ, με DJ να παίζουν διπλά αντίτυπα του ίδιου δίσκου τζαι να κάμνουν φάνκι λούπες τζείνην την ώρα, manual, πριν τα κομπιούτερ τζαι τα σάμπλερ. Έννεν τζαι εύκολο πας σε τούτα τα πικ-απ, εν belt drive για όσους καταλάβουν δηλαδή κουμαντάρουνται πιο δύσκολα τζαι θέλουν πολλά απαλό σιέρι.

Τα σαρανταπεντάρκα εν singles, δίσκοι που έχουν μόνον 2 τραούθκια πάνω, έναν που την μιαν τζαι έναν που την άλλη. Που εδούλευκα στο δισκάδικο στην Βοστώνη είσιεν στίβες ολόκληρες με σαρανταπεντάρκα τζαι πηαίνναν 25 σεντ το έναν ή 5 για 1 δολλάριο. Είσιεν τζαι κάποια άλλα που ήταν πιο ακριβά (κατακρίβεια ο μάστρος μου μιαν φορά επούλησεν το Baby Don't you Cry των Third Guitar για $500 ενώ μπορεί να το ακούσεις μούχτι που το youtube). Αλλα τον τζαιρόν που εφκαίνναν τα σαρανταπεντάρκα ήταν πιο φτηνά που τα LP (Long Play) τζαι για τον κόσμο που τα αγόραζεν τζαι για τζείνους που τα τυπώνναν. Πολλή φανκ μουσική εν πας σε 45άρκα ειδικά πιο άγνωστα συγκροτήματα που εν εκυκλοφορήσαν ποττέ άλπουμ σωστό. Τζαι άλλος λόγος εν επειδή πολλής κόσμος που τα αγόραζεν ήταν εργατικής τάξης τζαι εν εβάσταν για να τσοντάρει πας σε LP.

Επίσης τα σαρανταπεντάρκα εμπαίνναν μες στα jukebox.

Τωρά που εξανάννοιξα το μπλογκ στην πρώτη ανάρτηση έβαλα θκυο κομμάθκια δεκάλεπτα. Τα σαρανταπεντάρκα όμως ήταν άλλη φάση, ήταν περιορισμένα στον χρόνον που είχαν πάνω τζαι πάσιν για θκυόμιση λεπτά, τρία, τρία τζαι κάτι... Πολλές φορές κάμνουν φεϊντ-άουτ στο τέλος οϊ επειδή ετέλειωσεν το συγκρότημαν να παίζει αλλά επειδή εν χωρεί άλλην μουσική ο δίσκος. (Οϊ όπως τωρά που πας σε έναν DVD μπορείς να γράψεις πάνω που 1000 τραούθκια.)

Έσιει φιλμάκια στο youtube που εν ηχογραφημενα που 45αρι τζαι θωρείς το να γυρίζει τζαι την βελόνα να προχωρά.



Οι meters εν που τα αγαπημένα μου συγκροτήματα φανκ, έχουν κάτι το πολλά ξεχωριστόν άμαν παίζουν.

Άλλο κομμάτι που εν λλίο πιο άγνωστο (έπαιξα το στην Σβούρα)



(Τούτην την κομματάρα έμαθεν μου την ο Κύριος Γάμμα, ρεσπέχτ)

Άλλα κομμάθκια επειδή ήταν μεγάλα εγράφαν το μισό που την μια τζαι το υπόλοιπο που την άλλη, τζαι γράφαν πας τον δίσκο Part 1 & Part 2.




Εν του Eddie bo.

Συνεχίζεται.

Συνέντευξη στην Αλήθεια

Αναδημοσιεύκω δαμέ την συνέντευξη που έδωκα στην εφημερίδα Αλήθεια έτσι τζαιρό πριν 4 χρόνια. Κάποια πράματα αλλάξαν πολλά που τότε τζαι άλλα εμείναν τα ίδια. Φαίνεται μου ακόμα νάκκον γελοίο που εν γραμμένο έτσι επειδή θκιεβάζω την τζαι εν σαμπως τζαι εν είμαι εγω. Εν με πειράζει τόσον ότι έδωκα συνέντευξη σε μαννοεφημερίδα όπως την Αλήθεια (εξάλλου ούλλες μαννοεφημερίδες ένει) αφού είχαμε κάμει συμφωνία με την δημοσιογράφο (που γεννικά εφάνηκεν εντάξει) ότι εν να δικαίουμαι να την δω τζαι να κάμω τζαι διορθώσεις πριν δημοσιευτεί.

DJ Μάγος

Το hip-hop είναι τρόπος ζωής

Της Μερόπης Κυριάκου

Αν και η χιπ-χοπ σαν ήχος απέχει κατά πολύ από την δική μας παράδοση αλλά και από πολλά είδη μουσικής τα οποία συνηθίσαμε, υπάρχουν άτομα τα οποία ασχολούνται με αυτήν εδώ και πολλά χρόνια. Ο Κωνσταντίνος, κατά κόσμων DJ Magos είναι ένας από αυτούς.

Όταν κάποιος λέει «παίζω μουσική» συνήθως μιλά για ένα κλασικό μουσικό όργανο. Για σένα μουσικό όργανο είναι το πικαπ?

Συνήθως παίζω dj σε πάρτι. Κάνω και μίξη, και κάποτε απλά παίζω τραγούδια που μ’ αρέσουν. Κάνω και scratch, το οποίο είναι ένας ρυθμικός αυτοσχεδιασμός με το βινύλιο στο πικάπ, αυτό το θεωρώ ανορθόδοξο μουσικό όργανο. Ίσως πρέπει να το δεις για να καταλάβεις τι εννοώ. Μέχρι πρόσφατα έπαιζα μόνο από πικαπ αλλά τώρα παίζω και με cd’s επειδή είναι πιο εύκολο να βρίσκεις μουσική. Μπορείς να κατεβάσεις από το internet ή να κάνεις copy, ενώ τα βινύλια πρέπει να τα αγοράζεις. Με το cd μπορείς επίσης να παίξεις δική σου μουσική.

Η hip-hop ξεκινά από τον dj, ο οποίος σμίγει πολλά είδη μουσικής μαζί. Αυτή είναι η βάση στην οποία στηρίζεται. Είναι σαν κολλάζ όπου φτιάχνεται κάτι καινούργιο από άλλες μουσικές, είτε απλά από δυο μιξαρισμένους δίσκους, είτε στην παραγωγή που ανακατέβονται πιο πολλοί ήχοι μαζί. Θα δεις ότι αυτοί που ασχολούνται βαθιά με την χιπ-χοπ ακούν πολλά είδη μουσικής.

Ποια ήταν η αφορμή να ασχοληθείς με την χιπ-χοπ και το djing?

Από μικρός, 12 χρονών ξεκίνησα να ακούω αμερικάνικο, κάπως τυχαία. Στην συνέχεια βγήκε και το ελληνικό και ταυτίστηκα και με αυτό, με κάποια συγκροτήματα. Πιο μετά πήγα για σπουδές στην Αμερική, απ’ όπου πήρα και τον εξοπλισμό μου. Εκεί υπάρχει μια κουλτούρα ολόκληρη του μεταχειρισμένου βινίλιου και συχνά σε πολύ χαμηλές τιμές, πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν στην Κύπρο. Δούλεψα και σε δισκάδικο και μπήκα σε αυτή την κουλτούρα του συλλέκτη. Τώρα ξέκοψα λίγο από αυτή τη διαδικασία. Με ενδιαφέρει η μουσική παρά η συλλογή.

Ποιες οι μουσικές σου επιρροές ή γενικότερα από τι είδους ακούσματα επηρεάζεσαι?

Μαθαίνω συνέχεια. Από hip-hop προτιμώ τις παλιότερες σχολές, από το 1988 μέχρι το 95 περίπου που είναι σχεδόν άλλο είδος μουσικής από αυτό που ξέρει ο κόσμος τώρα. Τα γνωστά που κυκλοφορούν τώρα δεν τα συμπαθώ καθόλου. Παράλληλα ακούω και παίζω πολλή μαύρη μουσική, soul, jazz, funk, reggae, dub, ska, μουσικές που δεν σταματάς ποτέ να τις μαθαίνεις. Και ρεμπέτικα ακούω, ηλεκτρονική μουσική, ξένο και ελληνικό ροκ, και δημοτικά ακόμα, οτιδήποτε μπορεί να μου πει κάτι.

Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής που παίζεις?

Χορευτική κυρίως. Σκοπός είναι το να χορέψει κόσμος και να γίνει φάση. Γι’ αυτό και δεν παίζω μόνο χιπ-χοπ.

Ποια η διαφορά μεταξύ παραγωγού και DJ?

Το μιξάρισμα που κάνει ζωντανά ο dj, ο παραγωγός το κάνει στο στούντιο με άλλα μέσα χωρίς τη ζωντανή χρήση των δίσκων. Υπήρχαν κατά καιρούς διάφορα μηχανήματα γι’αυτό, και τώρα γίνεται κυρίως με τους υπολογιστές. Ίσως μπορείς να πεις ότι η rap ήταν από τα πρώτα είδη ηλεκτρονικής μουσικής. Αλλά δεν είναι ακριβώς ηλεκτρονική μουσική αφού η πρώτη της ύλη είναι συνήθως ήχοι οργάνων, δεν είναι ψηφιακοί ήχοι, είναι ζωντανοί ήχοι που τους συναρμολογούμε. Ο dj είναι σαν εκτελεστής ενώ ο παραγωγός είναι περισσότερο σαν συνθέτης, δουλεύει με το πάσο του. Ήμουν και παραγωγός σε συγκρότημα, τους HCH, αλλά διαλυθήκαμε.

Πότε μπαίνει η hip-hop στην μουσική σκηνή της Κύπρου?

Να βάλουμε λίγο τα πράγματα στο ιστορικό τους πλαίσιο. Στην Αμερική ξεκίνησε λίγο πριν το 1975. Έφτασε σε μια πολύ δημιουργική, καλλιτεχνική ακμή, ας το πούμε έτσι αρχές τις δεκαετίας του 1990 και μετά υποχώρησε. Τώρα όμως έχει την εμπορική της ακμή. Τα πιο πρόσφατα τραγούδια είναι μονότονα, δεν έχουν φαντασία. Αλλά υπάρχουν τρομερές πωλήσεις. Αυτή τη στιγμή η hip-hop είναι τεράστια βιομηχανία στην Αμερική και υπάρχουν καλλιτέχνες όπως ο Eminem και ο 50cent που τους γνωρίζουν αν το παγκόσμιο.

Στην Κύπρο οι πιο παλιοί ασχολούνται περισσότερο από δέκα χρόνια. Άρα δεν είναι και τόσο νέο. Είναι νεανική μουσική και πολλοί που ασχολούνται κάποια στιγμή σταματούν. Αλλά σήμερα υπάρχουν αρκετά σχήματα. Δεν είναι όλοι καλοί κατά τη γνώμη μου. Η rap προσελκύει και κόσμο ανώριμο, αρκετή μόστρα, εγωκεντρισμούς...

Δηλαδή κάποιοι ταυτίζονται με το είδος επειδή θέλουν να ανήκουν κάπου?

Αρκετοί, ναι. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Το hip-hop είναι τρόπος ζωής αλλά μεταξύ μας οι ραπάδες δεν συμφωνούμε ποιός είναι αυτός ο τρόπος ζωής. Προσωπικά είμαι εκλεκτικός στο πως βλέπω το hip-hop. Δηλαδή όπως έρχεται από Αμερική, Ελλάδα κτλ το φιλτράρω, δεν το δέχομαι όπως μου το φέρνουν. Το Αμερικάνικο ας πούμε συχνά είναι πολύ καπιταλιστικό, με τα λεφτά, με τις λιμουζίνες, τις χρυσές αλυσίδες, τις σαμπάνιες, τις γυναίκες. Από την άλλη υπάρχουν άλλα στοιχεία με τα οποία ταυτίζομαι. Να είσαι χιπ-χοπ σημαίνει να κρατάς την αξιοπρέπεια σου, να μην συμβιβάζεσαι, να δημιουργείς δικό σου στυλ, η μαγκιά. Και φυσικά συσχετίζεται με κάποιο βαθμό αντιδραστικότητας.

Ήθελα να σε ρωτήσω για αυτή την αντίδραση. Την συναντά κανείς και μέσα στους στίχους. Αυτό συμβαίνει λόγω αυτού του τρόπου ζωής που λες?

Για μένα έρχεται πακέτο. Αν κάποιος νομίζει πως είναι ραππάς αλλά δεν αμφισβητεί ταυτόχρονα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά, τότε δεν έπιασε την ουσία. Αυτό πιστεύω εγώ. Κάποιοι άλλοι ίσως δεν συμφωνήσουν. Δεν είμαι σίγουρος αν μπορείς να πεις ακριβώς ότι ο τρόπος ζωής ταυτίζεται και με τους στίχους. για κάποιους η ουσία είναι απλά το life style που προβάλουν στην τηλεόραση, ενώ για άλλους είναι η μόστρα, η φάση του καβγά ας πούμε, για άλλους είναι να παραπονιούνται συνέχεια, δεν συμφωνούμε μεταξύ μας ποια είναι η ουσία.

Όσον αφορά τον πολιτικοποιημένο στίχο, στην Κύπρο υπάρχει αυτό?

Θα έλεγα ότι δεν είναι χαρακτηριστικό του Κυπριακού ραπ ο πολιτικοποιημένος στίχος, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η πολιτικοποίηση για μένα είναι το να στηθεί μια σκηνή πραγματικά underground, όχι να κλαίγονται μερικοί γιατί παίζουν στα club και δεν πάει κόσμος. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν τα clubs. Θέλω να παίζουμε μουσική έξω από το σύστημα το οικονομικό, με την εκμετάλλευση, το face control, την είσοδο, τα ακριβά ποτά κτλ. Να στηθούν φάσεις ανεξάρτητες, αυτόνομες, αυτοργανωμένες, και τα άτομα που να λειτουργούν το event να το κάνουν για την φάση και να αποτελούν μια κοινότητα. Εδώ μιλώ για το djing και τον χορό, η πολιτικοποίηση των στίχων είναι άλλο θέμα.

Στην Κύπρο που μπορεί να ακούσει αυτού του είδους τη μουσική ή να ακούσει ένα dj που παίζει τέτοια μουσική?

Αν μιλούμε για το γνωστό hip-hop/R&B που πάντα πάνε μαζί και δεν έχουν σχέση με το χιπ-χοπ για το οποίο μιλώ εγώ, υπάρχουν clubs που παίζουν τέτοια μουσική, δεν θέλω να πω ονόματα και να τους διαφημίσω, κάνουν χρυσές δουλειές και μαζεύουν κόσμο. Τώρα όσων αφορά το άλλο χιπ-χοπ, παίζουν διάφοροι DJs μια φορά το μήνα στην Αρσινόης 5, όπου υπάρχει και ανοικτό μικρόφωνο και ο καθένας μπορεί να πει ότι θέλει. Είναι πολύ σημαντικό το ανοικτό μικρόφωνο. Στο τέλος μάλιστα αυτών των πάρτι μένουν αυτοί που κάνουν MC και ραπάρουν.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η hip-hop είναι σαν μια συνέχεια ή παραλλαγή του έντεχνου τραγουδιού, το οποίο έχει στρωτό λόγο, ροή σαν ιστορία?

Όλες οι καλές μουσικές είναι έντεχνες. Η ορολογία αυτή δεν μ’ αρέσει. Αλλά αν μιλάς για το ελληνικό έντεχνο θα έλεγα πως δεν έχει καμιά σχέση. Η ρυθμική βάση της χιπ-χοπ προέρχεται καθαρά από τους ρυθμούς που είχαν οι αφρικανοί σκλάβοι στην Αμερική, οι οποίοι ρυθμοί με τον εκμοντερνισμό και την αστικοποίηση μεταλλαχτήκαν. Πιο μετά οι DJ τους συνδυάσαν με στοιχεία από πολλά άλλα είδη μουσικής, και μετά προστίθεται σε όλο αυτό μια προφορική λαϊκή ποίηση, συχνά αυτοσχεδιασμένη και συχνά ανταγωνιστική. Και εδώ έχουμε ένα κοινό με τα τσιατιστά και τους ποιητάρηδες στην Κύπρο. Τσιάτισμα σημαίνει μάχη, πάλη. Και στη χιπ-χοπ η κόντρα μεταξύ MCs ή και DJs είναι χαρακτηριστικό. Σήμερα στο Κυπριακό χιπ-χοπ γίνεται μια προσπάθεια να εκφραστεί ένας λόγος σχετικός με τον τρόπο ζωής μας αλλά πιστεύω ότι ακόμα δεν καταφέραμε να βγάλουμε κάτι ολοκληρωμένο. Αλλά τη σχέση του λόγου με τον τόπο οι περισσότεροι δεν την έχουν καταλάβει αφού έχουν σαν πρότυπα συγκροτήματα από την Ελλάδα και αυτούς προσπαθούν να μιμηθούν. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να μεταφράσουν τον καθημερινό λόγο και το βίωμα και να τον κάνουν τραγούδι. Ο Πόνο Κέφαλος, ο Κινησιοθεραπευτής, και οι POTS το κάνουν αυτό το πράγμα καλά.

Χρησιμοποιείται πολύ η Κυπριακή διάλεκτος από τους hip-hopάδες, αυτό συμβαίνει επειδή είναι πιο εύκολο να γραφτούν στίχοι στην γλώσσα την οποία μιλούν καθημερινά?

Η πλειοψηφία των τραγουδιών που βγαίνουν δεν είναι στην διάλεκτο. Αλλά είναι αναμενόμενο ο κόσμος να ραπάρει στα Κυπριακά αφού με το μικρόφωνο θα εκφράσεις την πραγματικότητα σου και η πραγματικότητα σου είναι Κυπριακή. Όταν όμως μπουν στην μέση δισκογραφικές τότε ποντάρουν σε τραγούδια στα ελληνικά ή αγγλικά για να τα πουλήσουν και έξω. Και πολλές φορές υπάρχει η προκατάληψη ότι τα «καλαμαρίστηκα» είναι καλύτερα. Πιστεύω το να φοβάσαι να εκφραστείς στη γλώσσα που μιλάς είναι μεγάλο εμπόδιο και στην επικοινωνία αλλά και στην έκφραση.

Κάτι που παρατήρησα γενικά, ίσως έχω και λάθος, είναι πως τα άτομα που ασχολούνται με την hip-hop μουσική έχουν καλή σχέση με την τεχνολογία και ως εκ τούτου με το internet. Γιατί νομίζεις συμβαίνει αυτό?

Το internet για μένα ήταν σημαντικό. Από το internet έμαθα πολλή μουσική, παλιά, νέα, κάθε είδους. Και αυτό που λένε πολλοί πως το internet σκοτώνει τη μουσική εγώ δεν το πιστεύω, οι δισκογραφικές είναι που σκοτώνουν τη μουσική. Προσωπικά διατηρώ μια σελίδα που γράφω κείμενα ένα blog στο http://djmagos.blogspot.com. Το ίντερνετ είναι ένας νέος έντυπος λόγος που σου δίνει την ευκαιρία να βγάζεις πληροφορίες προς τα έξω χωρίς να σε περιορίζει το κόστος ή η διανομή. Είναι και ένας τρόπος να ανεβάσουν συγκροτήματα τη δουλειά τους ή να διαφημήσουν τις συναυλίες τους. Δίνει κάποιες δυνατότητες που δεν υπήρχαν πριν.

Πως σκοπεύεις να κινηθείς μελλοντικά?

Το μέλλον θα δείξει.

[αφήνω τα κόμεντς όπως ήταν το 2007]

Ο DJ της γειτονιάς

Μια σκηνή που με επηρέασε πολλά στο να θέλω να ασχοληθώ με το ντιτζεϊλίκκι (ήταν θκυο έργα βασικά, τούτον τζαι το Juice).

Η σκηνή εν που το La Haine (Το Μίσος) του 1995, ο DJ εν ο Cut Killer. Ο ηθοποιός που κάτω που μιλά για την αγελάδα εν ο Κασέλ που πιο μετά υποδήθκε τον Μεσρίν.

Αν τζαι άκουα συχνά τραούθκια με σκρατσάρισμα ήταν που τες λλίες φορές που είδα το να γίνεται στην οθόνη (επειδή τότε εν είσιεν youtube τζαι torrents). Υπ'όψη ότι που την στιγμή που μπαίννει το τραούδι τζαι μετά, τζείνα που κάμνει με τα σιέρκα του εν αντιστοιχούν στο τι ακούεται, κάτι που ισχύει τζαι στο Juice, επειδή τζείνοι που εκάμναν μοντάζ εν εσκαμπάζαν που σκρατσάρισμα. Ήταν πιο μετά, το 99 νομίζω που ήβρα την πρώτη βιντεοκασέττα που το DMC τζαι άρκεψα τζαι καταλάβαιννα που τ'αλήθκεια ήνταμπου κάμνουν με τον δίσκο τζαι το μίξερ τζαι φκάλλουν τούτους τους ήχους.

Ολόκληρον το έργο με ελληνικούς υποτίτλους δαμέ για τους πειρατές.

Το τραούδι ηχογραφημένο κανονικά



τζαι το κομμάτι του KRS που εκόψεν την ατάκα "woop woop that's da sound of da police"



Αφιερωμένο στον Τάλα που με πήρεν να το δούμεν πρώτη φορά στο σινεμά τον τζαιρό πούμαστουν 15 χρονών.

Dirtchamber Sessions

Τούτον το CD εν έναν που τα καλλύττερα mix CDs που άκουσα ποττέ, εν χορευτικό, τα τραούθκια εν ούλλα έναν τζαι έναν, τζαι γεννικά έσιει πολλήν τέχνη πάνω του. Ο τύπος που τους Prodigy παρόλον που έννεν καθαρός χιπ-χοπ DJ έπιαεν το ππόιντ του χιπ-χοπ DJ παραπάνω που πολλούς, δηλαδή την τέχνη του να μιξαρήσκεις πολλά είδη μουσικής μαζίν. Μιξαρίσκει φανκίλλες, ραπιές, ροκκιές, ηλεκτρονική ακόμα τζαι Sex Pistols. Που εφκήκεν τότε, τον τζαιρο που ήμουν στρατό, ενθουσίασεν με πολλά, άννοιξεν το νου μου τζαι έμαθεν μου πολλά τζινούρκα τραούθκια που εν είσιεν τσανς να τα μάθω άλλοσπως τότε στν Κύπρο, ασπούμεν φανκίλλες όπως το The Mexican, It's Jut Begun ή το Funky Nassau (που πιο μετά έκοψα τα drums για το τραούδιν της Μόδας) ή ραπκιές όπως τους Ultramagnetic MCs. Υπόψιν τότε εν εκατεβάζαμεν τραούθκια που το ίντερνετ άρα ότι έππεφτεν στα σιέρκα σου για ηχογραφούσες το που το ράδιο για εδανείζεσουν το που γνωστούς για αγόραζες που τα δισκάδικα τζαι ήταν ούλλα πολλά περιορισμένα. Ενώ τωρά με έναν κλικ δαμέ κατεβάζεις ολόκληρο το CD.
Το Dirtchamber Session Volume 1 (εν εφκήκεν ποτέ άλλον volume) ήταν βασισμένο πας σε ένα μιξ που έκαμεν ο Χάουλετ πιο παλιά στο ράδιο το οποίον ονομάζετε Breezeblock. Έσιει αρκετές διαφορές κυριώς επειδή είσιεν τραούθκια που εν τους αφήκαν οι δισκογραφικές να κυκλοφορήσουν στο CD όπως Beatles, Hendrix κ.α., μπορείς να το κατεβάσεις που δαμέ. (LINK UPDATED 12/10/11).

Ξαναρκέφκουμε

Έσιει λλίον τζαιρό που λαλώ να ξαναννοίξω το blog.

Τωρά τζαι να πάει δαπάνω εν να γράφω μόνον για μουσική τζαι ντιτζεϊλίκκια.

Προχτές την Παρασκευή έπαιξα στην Σβούρα, είσιεν πάνω που εξάμηνο να παίξω πούποτε.

Έπαιξα τζαι τούτες τες θκυο τες κομματάρες ανάμεσα σε πολλές άλλες τζαι προκαλεσαν χορό.

Αφού ξαναρκέφκει το blog να λειτουργεί, ξεκινώ με έναν μεγάλο respect προς τούτους τους θκυο τους γαμάτους τύπους, τον Φέλα Κούτι τζαι τον James Brown - τζαι τους μουσικούς στες μπάντες τους - γιατί αν μεν ήταν τζείνοι τζαι τα θεμέλια που εστήσαν εν νάμουν πολλά διαφορετικός άνθρωπος σήμερα.

Σεβασμό τζαι στον ΙΟΑ που μου έμαθεν το συγκεκριμένο τραούδιν του Φέλα Κούτι.

Επειδή εν πάνω που 10 λεπτά το καθένα τούτα τα τραούθκια θυμίζουν μου μιαν κουβέντα που είπεν ο Grandmaster Flash σε συνέντευξη που εθκιέβασα κάποτε, ότι άμαν έπαιζεν τζαι έπρεπεν να κατουρήσει έσειρνεν πάνω το Trans Europe Expressγια να προλάβει.